Na de nacht overleeft te hebben, we sliepen namelijk naast ‘Elm street’ (je weet wel, van de ‘Nightmare on Elmstreet’ horror film met Freddy Krueger), was het ongewoon stil in huize de Graaf. Michael ging namelijk telefoneren met zijn vriendin Khwan.
Zoals inmiddels een gewoonte is geworden, worden we wakker met de heerlijke geur van warme (onverbrande) croissants en knisperende bacon. Het ontbijt smaakt echter nóg beter dan het ruikt.
Na het dagelijkse “inpak en inruim in de auto” ritueel, begeven we in ons stalen ros naar de Walmart. De ogen van de supermarkt medewerkster stonden wijd open toen Michael een watermeloen pyjama ging passen. Onze eigen ogen puilden uit toen we een doos donuts zagen van bijna een meter lang. Vanzelfsprekend namen we deze mee.
Onderweg naar ‘Monument Valley’, rijden we door een diversiteit aan landschappen; van groene hooglanden tot bordeaux rode bergen en desolate woestijnachtige steppen. Er zijn meerdere stop plaatsen met adembenemende viewpoints, waaronder een met uitzicht op unieke rotsformaties. Dit is dan ook dé perfecte locatie om een, mierzoete, donut te nuttigen.
We hebben vanochtend weinig geluk qua weer, het is kil en het regent van tijd tot tijd. Hoe dichter we bij Monument Valley komen, hoe slechter het lijkt te worden. Donkere wolken pakken zich boven de vallei samen alsof ze op ons aan het wachten zijn. De bergen en rots formaties zijn inmiddels niet meer geheel zichtbaar door de laaghangende wolken.
Eenmaal bij het visitor's centre aangekomen (rond het middag uur), lijkt het weer wat op te klaren. We nemen nog even een kijkje binnen, waar we mooie en door native Americans handgemaakte souveniers vinden. De prijzen zijn helaas een beetje extreem, zo is een hand geweven mat zo'n $48.000. We lopen dus maar gauw door naar het balkon waar we begroet worden door een prachtig vergezicht van drie rots formaties (monumenten).
In Amerika raak je snel door je superlatieven heen, en dat is nu ook weer het geval. Kan het nog prachtiger zijn dan prachtig?
Zo op de kaart, die we bij de entree ontvingen, lijkt de lasso-vormige route heel kort en we vragen ons dan ook af hoe men daar normaliter 2 uur over doet. Enfin, we beginnen de rond trip langs alle rotsformaties en vergezichten. Deze hebben overigens speciale namen zoals ‘the mitten (handschoen) ‘
, ‘elephant butte’ en ‘the 3 sisters’, elk vernoemd naar de vorm waar het op lijkt. De wegen zijn van rotsen, stenen en grind gemaakt en er zitten veel kuilen en hobbels in, een echt off-road pad zou je zeggen. Desondanks waren er wel “normale” auto’s, te vinden. zonder 4-wheel drive. We snappen nu wel waarom dit rondje zoveel tijd kost, je kunt niet snel rijden en er is zoveel te zien onderweg. We zijn een paar uur verder en zijn pas bij bezienswaardigheid nummer 1 van de 11.
Een van de uitzichtpunten is beroemd geworden door de western-film ‘The searchers’ waarin de cowboy John Wayne Stoner met z'n paard op de richel staat met monument Valley als drastische achtergrond. In een poging deze scene na te bootsen, gingen wij op dezelfde rots staan voor een mooie foto.
Michael ging nog op een paard zitten voor een foto, bleek achteraf dat dit $20 kostte in plaats van een tip naar eigen inzicht.
We hadden zo nog uren en uren in het park kunnen spenderen, maar het werd al laat en we moesten nog 2 uur rijden naar ons volgende verblijf. Onderweg kwamen we langs een populaire locatie vernoemd naar de alom bekende film ‘Forrest Gump’, een film waarin het hoofdpersonage onder andere door half Amerika en ook langs Monument valley rent. We maken hier met gevaar voor eigen leven wat foto's, want we moeten midden op de highway staan voor het perfecte plaatje. Gelukkig stonden er nog een stuk of 10 anderen hetzelfde te doen en waren de auto’s van ver te zien door het weidse uitzicht.
s’ Avonds arriveren we in ons huisje, welke samen met wat boerderijen is gesitueerd midden in een weiland op een open vlakte. Het is een lekker houten huisje.
Voor het diner koken we wat Thais,en kijken nog een docu over hoe de Death valley aan zijn naam is gekomen. Het is heerlijk zitten in de relax(tandarts?) stoelen met automatisch verstelbare voet- en rugleuningen. Helaas is het te bewolkt om naar de sterrenhemel te kijken.
De volgende ochtend begint met een tragedie… Er is een brand geur en oh jee… de croissants zijn verbrand tijdens het opwarmen in de oven. We laten maar even in het midden wie dit op zijn / haar geweten heeft. Gelukkig hebben we wel een wafelijzer en een Pak wafel mix. Het ontbijt is wederom verrukkelijk en al snel zitten we met al onze koffers weer in de auto.
Vandaag staat het ‘Arches national park’ op het programma. Zoals de naam al doet vermoeden, zij hier heel veel bogen te bewonderen. Nee, we hebben het niet over van pijlen en bogen, maar over enorme stenen bogen die door miljoenen jaren aan erosie uit de rots formaties zijn ontstaan.
Het is een uurtje rijden van ons huisjes naar het park, maar de tijd vliegt voorbij door de schitterende en diverse omgevingen waar we doorheen rijden. Het weer lijkt ons wederom niet gezind want het is regenachtig en niet bepaald warm. Nog voor het middaguur arriveren we in het plaatsje Moab (niet te verwarren met mother of all bombs) bij de entree van het park. Tot onze verbazing lijkt dat je een tijdsslot moet reserveren om binnen te komen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een plekje gereserveerd voor 14.00, nog even twee uur wachten dus.
In de tussen tijd rijden we even naar een mooi plekje aan de wel bekende Colorado rivier waar Robin en Michael, nadat de regen 30 minuten later is gestopt, een korte wandeling maken. Het is wel even oppassen, want er groeit hier een giftige plant, ‘Poison Ivy’ genaamd.
Google maps had ons al geïnformeerd dat er een file van 20 minuten bij de ingang van het national park stond. Om op tijd te zijn voor ons tijdsslot om het park binnen te komen, gaan we voor de zekerheid een half uurtje van te voren in de rij (file) staan. Echter, als we er eenmaal staan zien we een bord, net als bij de rij in een pretpark, waarop staat dat het nog 1 uur duurt voor we aan de beurt zijn. De meeste mensen kost het een paar minuten bij de ranger in het entree huisjes, maar wij zijn binnen 10 tellen klaar omdat we een ‘America the great’ pas hebben waarmee we alle national parks zo in kunnen. Misschien zou men een wachtrij moeten maken voor tourist en met zo'n pas, want dat zou wel een hoop tijd schelen.
Eenmaal in Arches, merken we op dat de benzine tank niet heel vol meer zit. Als dat maar goed gaat! De weg omhoog, de bergen in, is al wondermooi. Links en rechts schieten de oranje gekleurde rotsformaties voorbij.
De eerste stop zijn de windows en turret arches. Na een korte wandeling staan we onder een enorme arch (boog). Het is echt lastig voor te stellen hoe dit de tand des tijds heeft doorstaan.
Op Maandag worden we gewekt door het gezang van de vogeltjes, die zou je eigenlijk niet verwachten bij zo'n roadside motel. Het is een heerlijk weertje met aangename temperatuur en zon. Omdat er geen ontbijt is inbegrepen, halen we even wat brood bij de supermarkt en peuzelen deze op bij ‘Katherine rock’, een uitzichtspunt onderweg naar onze bestemming. Hier zien we ook iets bijzonders, ‘petrified dunes’, oftewel versteende Zand duinen. Het ziet er uit als stenen duinen, maar als je erop staat en veel kracht zet, verpulverd het.
Onze eindbestemming (Panguitch, Utah) ligt op zo'n 5 uur rijden, maar we stoppen vandaag in Escalante national park, zo ongeveer halverwege de route. Ook vandaag zien we een grote diversiteit aan landschappen. zoals rotsen die op een gatenkaas lijken (coral reef park), rotsen met zand er schuin tegen aan en besneeuwde bergen.
In de sneeuw maken we nog even een leuke foto maken.
Michael maakt hier ook nog snel een sneeuw engel (voor Kwhan). Omdat zijn broek helemaal nat is geworden, sprak Sjaak de iconische woorden: “Ga jij nog even rijden want dan kun je je kont op warmen”. Dit omdat de stoelen voorin stoel verwarming hebben.
In het Escalante park gaan Robin en Michael een wandeling naar de ‘Zebra canyon’ ondernemen. De wandeling gaat 2.5Mi (+- 4km) via de rivier bedding omlaag de canyon in. Het is maar goed dat de rivier droog staat, anders was het een kansloze exercitie geweest. De bewegwijzering laat wel te wensen over, maar uit eindelijk lukt het om de canyon in te lopen. Het is als het ware een hele smalle kloof, waar je zijwaarts door moet, van ongeveer 15 meter hoog. Feels light het onder water omdat de rivier er door heen loopt, dus broeken worden opgekoppeld en gaan met die banaan. Na een meter of 50 wordt het echter te smal en keren ze weer terug naar de auto.
Het laatste stuk naar het hotel toe is ook weer adembenemend met alle landschappen die we tegen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten